www.blur.fora.pl

13

Osobiście wolę zacisze własnego domu niż ciasną halę koncertową w której jestem deptany

marquee moon

Nie wysłuchałam jeszcze tej płyty na tyle, by ją zrozumieć - przynajmniej takie odnoszę wrażenie - za każdym razem wydaje mi się inna i odkrywam coś nowego. Póki co wstrzymam się od dłużej wypowiedzi na temat 13, bo pewnie nie miałaby jakiegokolwiek sensu. Chciałam tylko zauważyć podobieństwo (nie wiem, pewnie wszyscy doskonale o tym wiedzą, może ktoś już o tym wspomniał, nieważne):

Pavement - Here:
http://www.youtube.com/watch?v=jr3N12veTAA

Chyba wiadomo, co przychodzi na myśl po usłyszeniu pierwszych sekund?

Zabugowiec

Zapewne chodzi Ci o podobieństwo względem Tender. Początek podobnie brzmi ale to nie to. Niektórzy myślą, że gitara ma nieskończenie wiele progów, powstało tyle piosenek, nie da się stworzyć każdej różnej od siebie, z resztą ten początek nie jest jakoś skomplikowany, by musieli się na kimś wzorowac.
I nie mam nic do Twojego postu jakby co, tylko do głupich komentarzy pod tym filmem pod adresem Chrisa Martina.

marquee moon

Wcale nie chodzi mi o wzorowanie się (a komentarze o Coldplay czytałam, to co najmniej śmieszne czytać o Coldplay pod piosenkami Pavement), po prostu oświeciło mnie kiedyś podczas słuchania Slanted and Enchanted, aż sam początek Here zapętlałam. Skutecznie, mimo że akurat ten utwór kompletnie nie wpisuje się pavementową stylistykę lo-fi, oficjalnie został w końcu moim ulubionym.

bugman

owszem poczatek zblizony do tender ale zabugowiec wyjasnil wszystko. zreszta coxon jest wielkim fanem malkmusa to moze to po czesci hold jemu oddany.

marquee moon

Ostatnio mam jakiś makabryczny zastój - nie potrafię się wysłowić, a co dopiero napisać jakiś sensowny tekst na temat czegokolwiek, ale spróbuję.

Przyznaję, niewiele albumów gatunkowo synkretycznych (zresztą albumów w ogóle) przesłuchałam, ale 13 ma w sobie potężny magnetyzm i wybitności - może nawet monumentalizmu? - nie można tej płycie odmówić. Coxon = mistrz, cały ten amerykański niezal w brzmieniu jego gitary rzuca na podłogę i nawet się podnieść nie da, bo za chwilę uświadamiam sobie, co to w ogóle są za KOMPOZYCJE. No i leżę na tej podłodze, a za chwilę takie Battle wgniata mnie w panele jeszcze bardziej, przecząc prawom fizyki, w końcu w niezbadanej przestrzeni kosmicznej GRAWITACJA NIE ISTNIEJE. Przy Caramel zaczynam się zastanawiać, czy inspiracją do skomponowania tego utworu nie był zapis elektroencefalografu z fazy REM. Trimm Trabb w porównaniu z livem z Vivy Overdrive sprawia wrażenie otępiałego po narkozie, z kolei No Distance Left To Run swego czasu było moim faworytem, a słuchając tego utworu teraz, czuję się jak po lobotomii. Smutne.

Dziwny i nieskładny tekst mi wyszedł, ale jeśli ktoś miałby wątpliwości - 13 jest moim Blurowym numerem jeden. Zdecydowanie. Think Tank oczywiście zaliczam do najwybitniejszych albumów minionej dekady, ale Trzynastce nie dorówna (głównie ze względu na Crazy Beat, ych), mimo znacznie mocniejszego openera (ale o tym już w innym temacie się kiedyś tam wypowiem).

bugman

13

marquee moon

bugman

powrocilem po raz niewiem ktory do tej plyty. dawno jej nie sluchalem. jednak, pomimo tylu lat, ta genialna plyta wciaz wywoluje u mnie dreszcze. rzecz fenomenalna od 1 taktow milosnej ballady tender po przepelnionym zalem, smutkiem, bolem po rozstaniu z ukochana osoba NO DISTANCE LEFT TO RUN.

W ogole ta plytą zespol jak i sobie jak i innym artystom postawil poprzeczke obecnie nie do przeskoczenia. Sam poczatek plyty zwiastuje juz wielka zmiane w karierze zespolu. Jak to mozliwe ze na 1 wiodacy singiel panowie daja 8 minutowa kompozycje??!!Bugman to juz totalna rzecz z kosmosu, przesterowane gitary, wrzaski, piski, zmiany tempa (ten numer to ma z 3 czesci, kazda inna), Kawa z telewizja, chyba 1 "przebojowy" melodyjny numer na tej plycie z fantastyczna solowka Grahama. SWAMP SONG-co tu sie dzieje. Albarn w swoim zywiole, spiewa jak nigdy dotad, bawi sie swoim glosem, numer totalnie psychodeliczny, obłakany, momentami straszny (ten zlowieszczy smiech damona).
Battle powoduje stan totalnej hipnozy, wciaga jak narkotyk, Caramel to jak sen, piekny sen.

Co tu mozna wiecej dodac... Poniekad nie dziwie sie chlopakom,ze im sie kompletnie nie pali do stworzenia nowej plyty Blur. 2 ostatnie plyty w pelnym skladzie (mowie o blur i 13 bo think tank jak wiemy jest bez coxona)to jest praktycznie szczyt ich mozliwosci. Albarn w zasadzie juz nigdy na swoich projektach nie oddal juz takich emocji (z malymi wyjatkami typu hong kong out of time), poszedl w zupelnie inna strone, Graham-no plyty sa w pozadku, ale mi w jego posenkach brakuje wlasnie tej magii co po 1 dzwiekach rozrywa czlowiekowi serce.

tak czy siak mimo wszystko w chlopakach dalej ktwi wielki potencjal (o czym swiadcza koncerty z 2009) a fani dalej ich kochaja. wiec kto wie ? moze nas w przyszlosci znow zaskocza ?czas pokaze

13

Święta prawda! Wiesz ja tak sobie myślę że, blur nagrywając swój ostatni album. Tak nas zaskoczą że jeszcze będziemy pisać wypracowania, na cześć ich wielkości.

Co do 13 naprawdę mało jest płyt, na których wszystkie utwory mi wchodzą. np na Ok Computer jest Let Down który mi absolutnie nie wchodzi. Na 13 wszystko mi weszło każdy numer kocham. Nawet Swamp Song w końcu mi weszło. Każda piosenka na tej płycie to odrębna historia, wzięta z życia. No cóż mogę tylko powiedzieć, ze jestem dumny z tego że mój numer w dzienniku na lekcjach angielskiego to 13. Smile

MalinoweKarmi

"13" to płyta życia. Po prostu.
Dosyć sporo już albumów przesłuchałam, różnych gatunkowo, a nigdy do tej pory nie trafiłam na coś wybitniejszego niż to niezwykle eksperymentalne dzieło sztuki. (Zazwyczaj nie używam tego typu sformułowań - często brzmią zbyt wyniośle, ale nie w tym przypadku).
Graham wręcz "bawiący się" swoim sprzętem ukazał dokładną głębię swoich możliwości, można by rzec, iż odsłonił się na chwilę, jednak nie do końca, byśmy musieli sami odgadnąć, JAK ON TO ROBI. Kocham te sentymentalne momenty oraz chwile, kiedy mam wrażenie, że bawi się wiertarką, nie gitarą.
Kiedy po raz pierwszy było mi dane przesłuchać ten album - nie do końca go rozumiałam. Do niego po prostu trzeba dojrzeć, a jak się już pojmie ideę utworów - nic, tylko szczerze płakać ze wzruszenia. (Oj, ileż to razy przy No Distance. Swoją drogą, parę razy zastanawiałam się przy tym utworze i całej reszcie, jak silnie Albarn musiał przeżyć rozstanie z Justine. Szybko doszłam do wniosku, że ona wręcz musiała go ZABIĆ OD ŚRODKA.)
Dajmy na to "Battle" - słuchając tej ośmiominutowej kompozycji, doświadczam na własnej skórze zupełnie dozwolonego haju.
"Caramel" to marzenie. Noc + wybitnie dobre słuchawki - pełen odlot.
"Bugman" ostatnimi czasy tkwi w czołówce mojej blurowej listy dzieł nieskazitelnych.

Podsumowując, przy całej mojej miłości do "TT", czy "Led Zeppelin II", SOFAD, "Abbey Road" albo... (oj, sporo tego), "13" określam mianem PŁYTY ŻYCIA. To taki album, do którego nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń. Gdzie wszystkie utwory czynią nas na te kilkadziesiąt minut lepszymi ludźmi.

bugman

pieknie napisane. i dla mnie tez 13 plyta zycia. to jest plyta ktora kladzie calkowicie na lopatki. a jesli wydadza reedycje i dodadza So You to juz w ogole bedzie opus magnus

MalinoweKarmi

O tak. Ja już sobie jakiś czas temu powiedziałam, że przy 13 mogę umierać, a jak kiedykolwiek jeszcze trafię na blurowy koncert; setlista - cała 13, z połowa Blur, kilka utworów z TT, oraz "Sing" czy "This Is A Low" - drugiego dnia mogą sobie odpalać wszelką broń nuklearną, wulkany w Yellowstone wybuchać, a istoty pozaziemskie rozpoczynać swój podbój.